İKİ DÜNYALI OLMAK!...

Bedeniyle dünyada yaşamak kalbiyle ahireti arzulamak... Ne büsbütün dünyaya dalmak ne de tamamen dünyayı bırakmak. Er ya da geç bir gün buradan ayrılacağımız bir misafirhane, bir han, bir terminal, bir durak gözüyle bu dünyaya bakmak ve öyle yaşamak. Yani  Peygamber Efendimizin ifadesiyle; ”Hiç ölmeyecekmiş gibi dünyaya, yarın ölecekmişiz gibi ahirete çalışmak.” Bu dengeyi iyi kurmak. Dengesiz yaşamamak. Ömrünü bulunduğun gün bilmek, namazını son namazınmış gibi kılmak. Hayat zannettiğin halat(durum) içinde bulunduğun dakikadır diye bilmek, dünya ve ahiret için ne varsa bu motivasyonla yapmak ve yaşamak.

Peygamber Efendimizin(SAV) dünya hayatıyla ilgili çok manidar hadisleri vardır. Bunlardan birisi de şudur: “Bütün maksadı dünya olan bir kimsenin Allah katında bir kıymeti yoktur. Bu kimseye ceza olarak dört şey musallat edilir.1-) Bitmeyen endişe...2-)Sonu gelmeyen meşguliyet...3-)Artan ihtiyaç...4-Doymazlık....”Peygamberimiz bu hadis-i şerifiyle sadece dünya için yaşayanların ve yalnızca dünyalık olanların hem psikolojik, hem sosyolojik hem de ekonomik durumlarını özetlemiş oldu.

Hz. Ömer’in (RA) bu konudaki sözleri beni derinden etkileyen sözlerdir. Rabbim bana da  bu yazımı okuyanlara da  bu sözlere uygun bir hayat yaşamayı nasip etsin. O sözleri kısaca şunlardır:” Kalbinizde ilk sıraya  Allah’ı koymazsanız, hem Allah’ı kaybedersiniz hem de ilk ilk sıraya koyduklarınızı...” Yani amelimizde rıza-yı İlahi olmalı, kalbimizde rıza-yı İlahi olmalı, niyetimizde rıza-yı İlahi olmalı, fikrimizde  rıza-yı İlahi olmalı, hayalimizde rıza-yı İlahi olmalı.... Maddi ve manevi her şeyimiz ışık hızıyla Allah’a rücu etmeli, senden geldik sana dönüyoruz nidası bütün kainatta yankılanmalı... Ben diye bir şey kalmamalı her şey o olmalı, onun için olmalı, aradan çıkmalı sadece ama sadece yaradan kalmalı... Nefsim, kalbim, aklım ...Maddi ve manevi her şeyim ya lisan-ı haliyle ya da lisan-ı kaliyle ağlamalı...Bediüzzaman nidası gibi seslenmeli ve Rabbe şu arz-u hali söylemeli...

“Faniyim, fani olanı istemem. Acizim aciz olanı istemem. Ruhumu Rahman’a teslim eyledim, gayr istemem. İsterim fakat bir yar-ı baki isterim. Zerreyim, fakat bir şems-i sermed isterim. Hiç ender hiçim fakat bu mevcudatı Allah için  umumen isterim.”

Haramda huzur arasan, huzur sana haram olur. Huzur, bizi yaratan  ve yaşatan zatın her an bizimle olduğunu bilmek, emir ve yasaklarına uymakla olur. İstersen kalbini yokla! Ne ev ,ne araba, ne  tatil ne de banka hesaplarımız onu tatmin edemez. Kalp, dünyaya kapalı ebede açık bir penceredir. O pencereden sevgili izlenmeli, onun yolu gözlenmeli, kasideler, gazeller okunmalı...O sesler elmasa, zümrüte, yakuta dönüşmeli ve sevgiliye arz edilmeli. Sana layık değil ama peygamberlerin, velilerin, sahabelerin, alimlerin zikir, dua ve tesbihlerinin içine  bu yıkık dökük ifadelerimi de al , öyle kabul et, aslında ben de bunları söylemek  istiyordum demeli, masum ve melül bir şekilde ona bakmalı . Zaman ve mekan üstü oracıkta kendinden geçmeli şunu  vasiyet etmeli..”Lütfen ben bayıldığımda kimse beni  Cennete götürmesin. Ben ebediyen ömrümü bayıldıkça ayılan, bir süre sonra yine bayılan sevgilinin huzurunda  baygın bir aşık olarak geçirmek istiyorum.” Neyse eğer Cennete gidersem bu durumları orada  daha ayrıntılı bir şekilde okuyucularımla paylaşırım!

Yazıma Şah-ı NAKŞİBEND ile ilgili bir kıssa ile devam etmek istiyorum: Şah-ı  Nakşibend zaman zaman çarşıya çıkar ve ticaretle uğraşan müridlerini ziyaret edermiş. Yine böyle bir ziyaret esnasında; çok zengin bir müridinin yanında çok uzun süreli kalmış. Bu durum diğer müridlerin dikkatini çeker. Hem kıskanmalarına hem de su-i zanda bulunmalarına yol açar. Durumu fark eden Şah-ı  Nakşibend  müridlerini bir araya toplar ve o zengin müridinin yanında neden uzun süreli kaldığının sebebini izah eder: ”Bu müridimin  bu kadar zenginliğine rağmen kalbinin Allah aşkıyla çarpması, Allahın zikri ile meşgul olması beni cezbetti ve orada uzun süre kalmama neden oldu.” Sadece o asrın değil her asrın insanının ders çıkarması ve yaşaması gereken tabloluk bir cümle kullanır: ”HAKİKİ MÜMİN ELİ KARDA, KALBİ YARDA OLANDIR.”

Bediüzzaman’ın bu konudaki şu cümleleri son derece manidardır: ”Eyvah! Aldandık. Şu hayatı dünyeviyeyi sabit zannettik. O zan  sebebiyle bütün bütün zayi ettik. Evet şu güzeranı hayat bir uykudur, bir rüya gibi geçti. Şu temelsiz ömür dahi bir rüzgar gibi uçar gider.” Eyvah demeden, aldandık, biz bunun böyle olduğunu bilmiyorduk. Keşke toprak olsaydık da bu hallere düşmeseydik demeden...Şu rüyadan ölüm sekeratıyla uyanmadan...Her nefis ölümü tadacakken, her insan ölümlü iken... Bu hakikatlar gün gibi aşikar!  Ölümü unutmak ömrü uzatmaz!  Öyleyse gereğini yap! Dünyadan nasibini al, ahiret hesabını unutma! Savunmanı iyi hazırla... Çünkü bütün hayatından saniye saniye hesaba çekileceğin bir MAHKEME-İ KÜBRA seni bekliyor. Cümlemize hayırlı BERAATLAR!...